Toegankelijke en inclusieve digitale diensten zijn hard nodig in een samenleving die steeds digitaler wordt. Toch blijft inclusief User Experience (UX)-ontwerpen in de praktijk achter, ondanks toenemende maatschappelijke verwachtingen en wettelijke verplichtingen. Dit onderzoek laat zien dat ontwerpers, zowel in het onderwijs én in de beroepspraktijk, nog vaak uitgaan van de ‘gemiddelde gebruiker’. Niet omdat ze inclusie niet belangrijk vinden, maar omdat bestaande richtlijnen, tools en processen veel tijd, specialistische kennis en organisatorische aanpassingen vragen. Daardoor wordt inclusiviteit te vaak later aan een ontwerp toegevoegd, in plaats van vanaf het begin mee-ontworpen.
In dit onderzoek zijn drie drie perspectieven naast elkaar gelegd: het UX-onderwijs, de praktijk van ontwerpbureaus en de bredere ontwerpketen. In drie fasen zijn de grootste knelpunten blootgelegd en vergeleken. Samen met ontwerpers, docenten, studenten en partners zijn deze inzichten omgezet in praktische richtlijnen, nieuwe concepten voor tools en methoden, en een gezamenlijke agenda voor toekomstig onderzoek.
De impact is nu al zichtbaar: de resultaten worden gebruikt in de herziening van curricula van digitale ontwerpopleidingen waaronder Communication and Multimedia Design (CMD). Zo wordt toegewerkt toe naar een toekomst waarin aankomende ontwerpers wél in staat zijn om vanaf het begin toegankelijke en inclusieve digitale diensten te ontwerpen.
De centrale vraag van dit project luidde:
“Hoe kunnen ontwerpers, opleidingen en organisaties samen een ontwerppraktijk bouwen waarin inclusiviteit geen toevoeging is maar het vertrekpunt?”